In Revoltes in de cultuurkritiek staat de relatie tussen kunst en politieke transitie centraal. Van Virginia Woolf en Louis Couperus, tot aan Marlene van Niekerk en William Kentridge hebben kunstenaars en intellectuelen zich de afgelopen anderhalve eeuw gebogen over de vraag: hoe om te gaan met een erfenis van uitsluiting en onderdrukking. Aan de hand van concrete kunstwerken demonstreert Rosemarie Buikema welke antwoorden op deze vraag geformuleerd zijn. Zij laat zien hoe kunst iets nieuws in gang kan zetten en sociale en culturele verhoudingen duurzaam kan veranderen. Zo kan kunst fungeren als een effectieve vorm van cultuurkritiek. Steeds opnieuw blijkt dat vernieuwingen en omwentelingen in kunst en maatschappij de meeste kans van slagen hebben als zij zich niet als een radicale breuk met het verleden presenteren (revolutie), maar als een proces waarin de kennis over het verleden wordt onderzocht, aangevuld, gecorrigeerd en/of omgebogen (revolte).